تاریخچه کاشت مو به دهه ی 50 قرن بیستم باز می گردد. طی این دوره از روشهای پانچ، برداشت فلاپ از پوست سر و ایجاد خط مو در پیشانی، مینی گرافت، پیوند تک مو و پیوندهای 2 تا 4 تار مو برای کاشت موی سر استفاده شده است. برای اولین بار در سال 1822 یک دکتر آلمانی بنام j.Dieffenback در شهر Wurzbung آلمان برحسب تصادف مشاهده کرد که وقتی پیوند پوست زده می شود در قسمت پیوند زده شده مو رشد می کند. اما سالهای سال گذشت تا اینکه تکنیک جراحی برای پدیده طاسی مردانه Male Pattern Bladness توسط یک دکتر پوست به نام نورمن اورنریش به کار گرفته شد. وی برای اولین بار در سال 1952 اقدام به جراحی پیوند مو کرد. و این پیوند در رابطه با MPB بود.

در آن زمان ایشان تکه هایی از پوست پشت سر را که موهای آن نمی ریزد به شکل دایره ای به قطر 4 تا 10 میلی متر بر می داشت و در قسمتی از جلوی پوست سر، پیوند میزد.

این تکنیک نشان داد که موی آن قسمتی از پوست سر که از پشت سر برداشته شده و به جلو پیوند زده می شده در جلوی سر رشد می کرد، اما نتیجه بسیار غیرطبیعی به نظر می رسید. به این تکنیک Punch Graft می گفتند. نتیجه این تکنیک شباهت زیادی به موهای عروسک داشت. هر چند نتیجه کار چشم گیر بود و پیشرفت عظیمی در زمینه درمان طاسی بود، اما ظاهری که بدست می آمد غیرطبیعی بود.

این اقدام آنچنان در آن زمان مهم بود که دکتر اورنریش خواست نتیجه دستاورد خود را در روزنامه منتشر کند اما از چاپ آن ممانعت کردند و گفتند این تکنیک دروغین است و چنین کاری عملی نیست. این گزارش سالها بعد در روزنامه New York Academy of Sciences در سال 1959 منتشر شد. پس از آن بتدریج تکنیکها پیشرفت کرد و در طی دهه های بعد تلاش شد موی قسمتی که در جلوی سر در می آید طبیعی تر جلوه گر کند بمرور زمان سایز قسمتهایی که برداشته می شد کوچکتر و کوچکتر می شد و سایز این قسمتها به کمتر از 4 میلی متر رسید. سر انجام حدود 15 سال پیش، انقلاب دیگری در جراحی پیوند مو به وقوع پیوست و آن استفاده کردن از تکنیکهای میکروسکوپی بود که اجازه می داد پیاز مو زیرمیکروسکوپ مجزا شود و در قسمت جلوی مو فقط سوراخی به اندازه سوزن ایجاد شود و پیازه های مو که از پشت سر برداشته می شده دانه به دانه در جلوی سر کاشته شود.