در صورتی که به علت عفونت، بستری شدن ضرورت یابد، ممکن است در آغاز آنتی بیوتیک یا ضدویروس مناسب به صورت داخل وریدی تجویز شود. در صورتی که اگزما بسیار گسترده باشد، معمولا بیمار از کار طاقت فرسای استعمال داروها رهایی می یابد. این کار به وسیله پرستارانی انجام می شود که در مورد پوست و بیماری های آن اطلاعات دارند. در صورتی که اگزما حاد و همراه با نشت مایع باشد، خیساندن یا کمپرس روش مناسبی است و سپس کرم ها( گاهی اوقات همراه با پانسمان مرطوب) تا زمانی که اگزما فروکش کند، استفاده می شود. در اگزما های خشک، کرم ها یا پمادهای چرب تر استفاده می شود تا پوست مرطوب شود. این نوع رویکرد به درمان معمول، در مراکز روزانه قابل انجام است و نیازی به بستری وجود ندارد و بیماران می توانند تا جایی که امکان دارد به زندگی معمول خود ادامه دهند.

بعضی مواقع اگزما شدیدتر از آن است که با درمان موضعی کنترل شود. در این صورت ممکن است دپارتمان درماتولوژی بیمارستان پیشنهاد کند تا فتوتراپی یا درمان سیستمیک انجام شود. فتوتراپی عبارت است از مواجهه با تشعشعات ماوراء بنفش. در حال حاضر، اکثر متخصصین پوست از نوع UVB با طیف باریک استفاده می کنند؛ UVA با طول موج طولانی تر همراه با داروهای حساس کننده به نور به نام پسورالن (ترکیب اینها PUVA نامیده می شود) نیز استفاده می شود. درمان های داخلی برای مهار اگزما شامل کورتیکواستروئیدهای خوراکی (به ندرت به غیر از مدت کوتاهی استفاده می شود) و داروی سرکوب کننده ایمنی هستند. این ها می توانند بسیار موثر باشند ولی به علت اثرات ناخواسته متعددی که ممکن است اتفاق بیفتد، نیازمند نظارت هستند. این نظارت شامل آزمایش های خون منظم است. شایع ترین داروهای مورد استفاده سرکوب کننده سیستم ایمنی، سیکلوسپورین و آزاتیوپرین است.

آیا درمان جدید در دست تهیه ای وجود دارد؟

درمان های موضعی موجود، بسیار دور از ایده آل هستند؛ اغلب وقت گیرند، می توانند بسیار پیچیده باشند و ممکن است اگزما را به طور کافی کنترل نکنند. در مورد بعضی از آن ها مانند استروئید های قوی تر نگرانی وجود دارد. درمان های سیستمیک که موثر است، همگی خطراتی دارند بنابراین به یک درمان بهتر نیاز است.

به نظر می رسد که یافته های جدیدی در مورد مکانیسم ایجاد اگزما وجود داشته باشد. در اگزمای آتوپیک، اختلال متابولیسم توکلئوتید حلقوی وجود دارد و پیش بینی شده است که مهار کننده فسفودی استراز ممکن است موثر باشد. گذشت زمان و کارآزمایی بالینی هدایت شده تاثیر آن را مشخص می کند. در یک کارآزمایی کنترل شده اخیر، دیده شد که تغذیه با لاکتوباسیل بی ضرر، می تواند در اگزمای آتوپیک مفید باشد؛ با وجود این، پیش از نظر دادن در مورد مفید بودن این رویکرد، باید تجربیات بیشتری داشته باشیم.