مدت زیادی است که این موضوع به عنوان یک مساله مهم مورد توجه قرار گرفته است و امروزه چاقی به عنوان یک بیماری واقعی و حتی اپیدامی شناخته شده است. در واقع، چاقی وضعیت جسمانی، روانی و اجتماعی یک فرد را خراب می کند و باعث بیم اری های دیگر می شود.

چاقی در جوانان طبق شاخص توده بدنی (IMC) مساوی یا بیشتر از است. بیشتر از ، چاق مفرط است.

چاقی ناحیه شکم در جوانان عوارضی بر روی ساخت و ساز و عروق بدن دارد. اندازه دور شکم ساده ترین شاخصی بدنی برای ارزیابی میزان ذخیره های چربی در این ناحیه است. اندازه دور شکم بیشتر از 90 سانتی متر برای خانم ها و بیشتر از 100 سانتی متر برای آقایان نشانگر چاقی شکمی است.

اهمیت پیشگیری

دو نوع پیشگیری وجود دارد؛ نوع اول، پیشگیری هدفدار مربوط به افراد و موقعیت های خطر ناک است و نوع دوم مربوط به عموم مردم است. پیشگیری هدفدار به سیستم پزشکی بر می گردد؛ پزشک عمومی و پزشک کودکان، افرادی که با خطر چاقی مواجه خواهند شد، یعنی افرادی که والدین چاق دارند و بچه هایی که یک جهش چاقی زودرس قبل از سن 6 سالگی دارند را شناسایی می کنند. موقعیت هایی که به اضافه وزن کمک می کنند، عبارتند از : ترک تنباکو، توقف فعالیت جسمانی، بیماری هایی غدد داخلی به خصوص هیپوتیروئید، تغییرات عادات زندگی، حاملگی، یائسگی و دوره های آسیب پذیری روانی و اجتماعی.

این دو نوع پیشگیری هر دو یک روند را در سلامت عمومی دنبال می کنند. باید از طریق رسانه های گروهی به شدت با این معضل اجتماع یعنی «وزن ایده آل» که بسیار هم مورد توجه قرار گرفته است مبارزه کرد؛ ایده آلی که منشاء مهم آن بی نظمی های رفتار غذایی است. به طور مثال، بی اشتهایی روانی در نوجوانان، عدم تعادل غذایی و اختلالات روانی.

باید تمام خانم ها از مزیت های تعادل غذایی و فعالیت جسمانی مطلع شوند. مفهوم عبارت «وزن ایده آل» باید به شکلی صحیح مورد توجه قرار بگیرد. صنعت تبدیل و توزیع محصولات غذایی، هنر پیشه های مهم این ارتباطات هستند.

دیدگاه عمومی

اغلب اوقات عللی که افراد چاق را به سوی لاغری سوق می دهند و معرفی پزشکان متعدد به این دسته افراد، هیچکدام دیدگاه های صحیحی برای لاغری نیست. به طور خلاصه یک دوره کاهش وزن سریع و دوباره به دست آوردن همان وزن های از دست رفته، حالتی است که اصطلاحاً اثر «yoyo» نامیده می شود.

امروزه باید قبول کرد که هدف یک کاهش وزن فوق العاده و سریع «لاغر کردن» نیست بلکه برد و باخت نسبی است و در مدت زمان طولانی مشخص می شود؛ زیرا انتظار برای لاغری به همراه محدودیت های غذایی به نوعی بر روی جسم و روان تاثیر گذار است. در بیشتر موارد، کاهش وزن بین 5 و 15 درصد در رابطه با وزن های بالا ایجاد هدفی واقع گرا می کند که منجر به فوایدی برای سلامتی است. به علاوه، درمان عوارض چاقی از جمله دیابت، فشار خون، تنگی نفس و بیمای های قلبی از مسائل مهم امروزی است، حتی اگر کاهش وزنی صورت بگیرد. در نتیجه اولویت با ارزیابی بدنمان است، حتی اگر مثل مبارزه علیه مسائل اجتماعی برایمان خوشایند نباشد.

دستورات واقعی

بهترین روش لاغری برای افراد چاق، اصلاح میزان سهمیه های انرژی زایی غذاها و ایجاد تعادل غذایی است که در واقع همان رژیم «کم کالری» است. رژیم های با محدودیت های کم غذایی بهترین نتیجه را در طولانی مدت می دهند و نسبت به رژیم های سخت غذایی کمتر دچار عوارض رژیم می شوند. رژیم های با محدودیت کم غذایی دارای تنوع غذایی هستند.

در عمل، طبق علم تغذیه در حدود 15 تا 30 درصد سهمیه های غذایی یک فرد چاق کم می شود؛ اگر سهمیه های معمولی فرد چاق 2100 کالری در روز است، آن را به 1400 تا 1700 کالری در روز برسانید؛ اگر سهمیه های معمولی آن 3000 کالری در روز است، به 2000 تا 2500 کالری در روز برسانید. رژیم کم کالری یا عاری از کالری نباید طبق دستور یک پزشک معمولی باشد.

دیدگاه عمومی از رژیم لاغری نوعی محدودیت روش های غذایی است و همیشه به عنوان یک اولویت مورد توجه قرار می گیرد، زیرا تجویز یک رژیم لاغری باعث تشدید این نگرانی ها می شود.

کیفیت فعالیت

تمرینات مداوم جسمانی به کاهش وزن کمک می کند در حالیکه توده لاغر (توده عضلانی) بدون تغییر باقی می ماند. منظور از فعالیت، نوع تمرین فیزیکی نیست بلکه کیفیت تمرین است.

استراتژی کلاسیک که تمرینات مداوم طولانی مدت را توصیه می کند، از نظر تئوری بهترین است اما در عمل و در بیشتر موارد ناسازگار ظاهر می شود : «ورزش کنید، لاغر می شوید» خیلی موثر نیست... در عوض، انجام یک فعالیت جسمانی روزمره و گنجاندن آن در زندگی روزانه برای فرد چاق بیشتر عملی بنظر می رسد، مثلاً پیاده روی و شنا از فعالیت های بسیار خوب هستند. کفش های راحت بپوشید و حداقل به مدت 30 دقیقه، تقریباً 3 بار در هفته پیاده روی کنید.