همان گونه که خاطر نشان کردیم در مورد این مسئله اختلاف نظر وجود دارد. دید سنتی این است که وقتی سرطان منتشر شده است. برداشت پروستات حاصلی جز رنج فراوان بیمار در برندارد. اما تعدادی از دانشمندان معتقدند که چون مکانهای جدید ورود سرطان تنها می توانند از محل اولیه منشا بگیرند ممکن است مقابله با سرطان داخل پروستات مفید باشد.

آبا بررسیهایی در مورد کاربرد پروستات برداری رادیکال در هنگام پیشرفته بودن سرطان در دست نیست ؟

چرا. چند پژوهش بسیار جالب توسط درمانگاه مایو در حال انجام است. محققین در آنجا کاربرد هر کدام از روشهای پروستات برداری رادیکال یا تشعشع را بر روی بیماران مرحله D_1 که بیضه های آنها برداشته شده است (همان گونه که بعداً بحث خواهیم کرد، این عمل نوعی هورمون درمانی است) بررسی می کنند.

محققین گزارش داده اند که میزان ادامه حیات در کسانی که تحت درمانهای ترکیبی قرار گرفته بودند از کسانی که تنها هورمون درمانی شده بودند بهتر بوده است. در پایان پنج سال 91 درصد مردانی که پروستات، بیضه های آنان هر دو برداشته شده بود در قید حیات بودند. این میزان را با 66 درصد مردانی که تنها بیضه های آنان برداشته شده بود و در قید حیات بودند مقایسه کنید. در عرض ده سال این میزانها به ترتیب به 78 درصد و 39 درصد رسید.

حالت دومی که در آن پروستات برداری انجام می شود کدام است ؟

به طور غیررسمی یک حد سنی برای انجام پروستات برداری وجود دارد. به نظر می رسد اتفاق غیر رسمی در بین پزشکان این باشد که یک مرد 70 ساله به بالا نباید جراحی شود. زیرا احتمالاً یا اصلاً باعث افزایش عمر شخص نمی شود و یا سالیان چندانی را به شخص اعطا نمی کند و حتی ممکن است از عمر باقی مانده او نیز کم کند.

این امر که حرفه پزشکی واقعاً این برخورد را در پیش گرفته است طی پژوهشی تأیید شد. این پژوهش توسط شرکت راند در سال 1991 با بررسی نوع درمانی که حدود 250 مرد مبتلا به سرطان پروستات دریافت کرده بودند انجام شد. این تحقیق نشان داد که مردان مسن تر، بدون در نظر گرفتن مرحله سرطان آنها یا بیمارستانی که در آن درمان می شدند، کمتر مورد ارزیابیهای تشخیصی و درمانها قرار گرفتند. مردان بین 50 تا 64 سال تحت عمل پروستات برداری رادیکال و پرتوتابی قرار گرفته بودند در صورتی که درمان مردان بالای 75 سال هورمون درمانی بود.