برای پس و پیش افتادن و درجه بندی خوراک ها دستوراتی هست که هرکس بهداشت را رعایت می کند باید آن ها را به کار بندد :

کسی که غذای سخت و دیر هضم می خورد، نباید به دنبال آن غذای زود هضم و رقیق بخورد، زیرا این غذای رقیق دنباله رو، بیش از غذای قبلی خود هضم می شود. غذای دیر هضم بالا نشین می شود و راه داخل شدن بر آن بسته می شود و متعفن می گردد و تباه می شود و هرچه با او بیامیزد به تباهی می گراید، مگر در حالتی که بعداً ذکر خواهیم کرد.

هم چنین شایسته نیست که وقتی انسان ابتدا خوراک لغزنده ای می خورد که زود هضم می شود بلافاصله غذای نیرومند و سختی را با آن همرا سازد. هم چنین خوردن غذای سخت و سنگین پس از تناول غذای چرب و روغنی شایسته نیست، زیرا غذای سخت با آن در معده می لغزد و نصیب خود را از هضم دریافت نمی کند. شایسته نیست که غذاهایی مانند ماهی و غذای مشابه ان را بعد از ورزش خسته کننده تناول کنیم، زیرا این غذا تباه می شود و خلط ها را تباه می گرداند.

افرادی که معده ضعیف دارند به نحوی که نمی توانند غذا را به مدت طولانی در معده نگاه دارند تا هضم شود، لازم است قبل از خوردن غذا مختصری مواد قابض ملایم بخورند.

از کیفیت و وضع معده همواره باید مراقبت کرد. معده برخی اشخاص غذای لطیف و زود هضم را تباه می گرداند و غذای سخت و دیر هضم را هضم می کند. چنین کسانی را اشخاص دارای معده آتشین می نامند. در عده دیگری وضع معده درست برعکس حالت معده آتشین است.

خو گرفتن به نوع غذا نیز اهمیت دارد. هم چنین هر سرزمینی ویژگی هایی از طبایع و مزاج ها را دارد که خارج از دستور مقیاس تعیین شده است. این نکته را نباید فراموش کرد که باید بررسی هایی درباره سنجش ها، پرژوهش ها و آزمایش ها بکنی و آن ها را مقیاس قرار دهی.