نحوه تشخیص این بیماری چیست؟

مردم همواره می پرسند که این بیماری را چگونه تشخیص می دهند. این تشخیص همواره تصمیمی کلینیکی است که بر مبنای علایم، بخصوص نشانه هایی که پزشک مجرب در طول معاینه مشاهده می نماید، قرار دارد.

تست های آزمایشگاهی و عکس برداری با اشعه ایکس معمولا ضرورتی ندارند و تست های ویژه همچون سی تی اسکن و تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، عموما بی فایده هستند. در واقع این نوع اسکن ها نتایج را در بیماری پارکینسون طبیعی نشان می دهند.

نحوه درمان این بیماری چیست؟

درمان این بیماری مبتنی بر جایگزین نمودن مواد شیمیایی مغز است که در اثر بروز پارکینسون کاهش و یا اتمام یافته اند. مهم ترین ماده شیمیایی که در اثر بیماری رو به کاهش می نهد دوپامین است که چندین سال قبل از آشکار شدن هر گونه علامتی به آهستگی کاهش می یابد.

براورد می شود که قبل از پدیدار شدن علایم، 80% از دوپامین در مناطق حساس و مهم مغز از بین می رود. دوپامین را می توان در گروههایی از سلول های عصبی پایه مغز که عقده های پایه ای نامیده می شوند، یافت.

برای بیماران دارویی به نام لوودوپا جهت جایگزینی دوپامین استفاده می شود. البته به این منظور از داروهای دیگری نیز استفاده می شود. فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی از انواع درمان های فیزیکی و جسمانی ارزشمندی هستند که در برخی مراحل بیماری پارکینسون به کار می روند. این نوع درمان ها مکمل هستند اما جایگزین آن چنان خوبی برای درمان دارویی نمی باشند. هدف کلی درمان این است که فعالیت شما تداوم یابد و این امکان برای شما فراهم آید که تا حد امکان زندگی طبیعی یا نزدیک به طبیعی داشته باشید.