تشخیص سکته مغزی به وجود یک نشانه منفرد بستگی ندارد، بلکه به پیشرفت و ظهور سریع نشانه ها بستگی دارد. وجود نشانه های اختصاصی که منطبق با نواحی شریانی خاصی در مغز می باشند، به نفع سکته مغزی است. اما حتی با وجود یک سکته کامل، مراقبت های فوری می توانند میزان آسیب ناشی از آن را کاهش دهند.

دیگر علل احتمالی علایم و نشانه ها مانند تومور مغزی هم باید رد شوند. برای ارزیابی عروق خونی از یک یا چند آزمون تشخیصی زیر استفاده می شود: اولترا سونوگرافی کاروتید (سونوگرافی شریان سبات)، آرتریوگرافی (شریان نگاری) مغزی، سی -تی-اسکن، ام-ار-آی (تصویر نگاری مغناطیسی) و ام-ار-آی (رگ نگاری مغناطیسی).

سکته مغزی تا چه حد جدی است؟

سکته مغزی یک بیماری بالقوه خطرناک است که نیاز به توجه و مراقبت فوری دارد. بعد از وقوع هر نوع سکته ای، ناحیه ای از بافت مرده مغزی (انفارکت مغزی) بر جا می ماند. بهبودی بستگی به این دارد که آیا بافت عصبی دیگری در مغز قادر به بر عهده گرفتن وظایف ناحیه آسیب دیده هست یا خیر. مجموعه ای از سکته های پشت سر هم می تواند منجر به اختلال مغزی دراز مدتی موسوم به جنون عروقی گردد.

سکته مغزی اکثرا ناشی از بیماری های مزمنی مثل: فشار خون بالا، تصلب شرایین (سفتی دیواره رگ ها) و بیماری قلبی می باشد. چنانچه مبتلا به یک یا چند تا از این اختلالات مزمن هستید به شکل منظم به پزشک مراجعه کنید.

درمان

مراقبت های فوری در فردی که در اثر سکته مغزی به حالت اغما فرو رفته عبارتند از: دستگاههای تنفس مصنوعی برای تامین اکسیژن، مواد مغذی و دارو و سوند ادراری. ممکن است فرد توانایی بلعیدن را از دست داده باشد. این مشکل در عرض 1 تا 2 هفته برطرف می شود یا ممکن است هرگز به حالت طبیعی باز نگردد. در این فاصله می توان آب و غذا را به صورت داخل وریدی (سرم) تجویز یا در پی عملی موسوم به گاستروستومی مستقیما به داخل معده هدایت کرد. برخی از سکته ها آسیب کمتری به دنبال داشته و طبعا به مراقبت کمتری هم نیاز دارند.