همچنین برای ارزیابی اختلال حرکتی عصبی (حرکات پرتکان و عصبی) نیز مقیاس هایی وجود دارد. نمونه ای از این مقیاس ها در همین صفحه آمده است. خواهید دید که با استفاده از این مقیاس ها می توان میزان بهبودی حاصل از هر نوع درمان را سنجید.

همان گونه که کیفیت زندگی با درمان دارویی افزایش می یابد، طول عمر نیز بیشتر می شود. قبل از ابداع داروهای لوودوپا، طول عمر پس از تشخیص در حدود 12 سال بود. اکثر بیماران در حال حاضر از طول عمر طبیعی برخوردارند و به احتمال قوی مرگ آنان در اثر بیماری های رایج و نامرتبط دوران سالخوردگی رخ می دهد.

مقیاس های اختلال حرکتی

پزشکان از این مقیاس تخصصی در براورد نمودن شدت و طول دوره اختلال حرکتی فرد مبتلا به بیماری پارکینسون و یا حرکات پرتکان و عصبی استفاده می نمایند.

الف)طول دوره: درصد زمانی که اختلال حرکتی-عصبی در طول ساعت بیداری بیمار به چشم می خورد

0=وجود ندارد درصد25-1=1 درصد 50 26=2 درصد 75 51=3 درصد 100 76=4

ب)شدت اختلال حرکتی-عصبی .=مشهود و خفیف است اما ناتوان کننده نیست

1=اندکی ناتوان کننده است 2=تقریبا ناتوان کننده است 3=به شدت ناتوان کننده است.

NB: در ارزیابی اختلال حرکتی عصبی دردناک و اختلال در تنوس عضلانی، می توان مقیاس های دیگری از صفر تا سه را ابداع و سپس از آنها استفاده کرد.

نکات کلیدی

• همه مبتلایان به بیماری پارکینسون نهایتا به معلولیت های جسمانی و ذهنی دچار نخواهند شد. • به منظور ارزیابی و براورد شدت معلولیت و تاثیرات ناشی از درمان، از مقیاس هایی تخصصی استفاده می شود. • در حال حاضر بسیاری از بیماران از طول عمر طبیعی برخوردارند.