زخم های شریانی چه تفاوتی دارند؟ اغلب سابقه ای از لنگش یا سایر عواقب بیماری شریانی وجود دارد. پوست کم رنگ، فاقد مو با بازگشت مویرگی ضعیف و با فقدان یا کاهش نبض های محیطی است. زخم ها بیشتر ظاهر منگنه مانند با لبه های واضح دارند، عمقی تر هستند و بافت گرانولاسیون اندکی دارند یا فاقد بافت گرانولاسیون هستند. محل های شایع درگیری انگشتان پا، پاشنه ها و پشت پاست ولی روی قدام و خلف ساق پاها نیز می تواند ایجاد شود. آزمون داپلر کاهش جریان شریانی را تایید می کند. زخم واسکولیتی به چه شکل است؟ همانند نوع شریانی می تواند منگنه مانند و عمقی با لبه های مشخص باشد. شرح حال از ظاهر با اهمیت تر است چرا که ممکن است با ندول دردناک یا پلاک پورپورایی شروع شده باشد. ممکن است بیماری زمینه ای بافت همبند مانند آرتریت روماتوئید وجود داشته باشد و پاپول ها، ندول ها و پورپورا ممکن است در معاینات بعدی بیمار یافت شود. آیا پیودرما گانگرنوزوم می تواند با زخم تظاهر یابد؟ بله و می تواند به صورت سطحی یا عمقی و مخرب باشد. احتمالا با یک پاپول دردناک یا تاول شروع خواهد شد که سپس پاره می شود. ممکن است آنتروپاتی، آرتریت یا اختلال خونی (معمولا لوسمی) همراه با آن وجود داشته باشد. پوست اطراف می تواند آبی باشد و از لبه های زخم برآمده شود و یا تاولی یا پوسچولر باشد. چگونه زخم بدخیم را تشخیص می دهید؟ تنها آزمون قابل اعتماد بیوپسی است ولی در صورتی که زخم بر روی یک ندول یا پلاک قلبی ایجاد شده باشد، باید مشکوک شذ. کارسینوم سلول سنگفرشی می تواند بر روی یک کراتوز اکتینک یا بیماری بوون قلبی شروع شود یا یک زخم پایدار را درگیر کند. در مورد آخر در هر زخم بدون بهبودی که به طور صحیح مورد ارزیابی قرار گرفته و درمان شده باید به احتمال تغییرات بدخیمی شک کرد. قسمت های لبه ای زخم ممکن است متورم و سفت شود و نواحی بدون زخم ضایعه، شکل معمولی آن نوع تومور را به خود می گیرد (برای مثال پیگمانتاسیون در موارد ملانوم بدخیم).