هنگامی که تشخیص بیماری آرتروز قطعی شد، درمان برای هر بیمار با توجه به 3 هدف زیر شروع می شود :

. کاهش درد و ناراحتی بیمار

. پیشگیری از پیشرفت سریع بیماری . پیشگیری از ایجاد ناتوانی بیمار و یا به حداقل رساندن آن، بطوریکه بیمار قادر باشد بدون وابستگی و نیاز به کمک دیگران، کارهای روزمره خود را انجام دهد.

اغلب پزشکان برای درمان بیماری آرتروز یک برنامه درمانی مناسب حال هر بیمار در نظر می گیرند که شامل تجویز دارو، استراحت و نرمش های مناسب می باشد. ممکن است یک بیمار فقط به استراحت و نرمش احتیاج داشته باشد.

درمان های دیگر در آرتروز شامل استفاده از وسایل کمکی مانند عصا، کراچ، واکر برای راه رفتن و اسپلینت های مختلف مانند زانوبند می باشد.

انواع اعمال جراحی بر روی مفاصل نیز در بعضی بیماران مبتلا به آرتروز به عنوان درمان انجام می شود.

داروهایی که در بیماری آرتروز مصرف می شود در کاهش درد تاثیر خوبی دارند. کاهش درد باعث می شود که حرکت بهتر انجام شود و در نتیجه از اسپاسم های شدید عضلات و ضعیف شدن آنها جلوگیری بعمل می آید.

نرمش های خاص برای تقویت عضلات مفاصل نقش عمده ای در درمان دارند. از طرف دیگر استراحت برای کاهش درد مفصلی و عضلات مفید است. استراحت لازم برای هر مفصل بسته به شدت بیماری متفاوت است. گاهی استراحت کامل برای مدت معینی لازم است، بطور مثال در مواردی که مفصل زانو دچار التهاب شده و مایع در آن جمع می شود. گاهی کم کردن مقدار کار مفصل حتی در حد 20 تا 30 درصد کفایت می کند. بکار بردن وسایل کمکی مانند عصا برای راه رفتن یا استفاده از اسپلینت برای دست ها و کمربند و گردن بند برای ستون فقرات نیز نوعی استراحت برای مفصل محسوب می شود.

در هر مرحله از درمان، تعادل بین مقدار استراحت مفصل و نرمش بایستی حفظ شود. خستگی عضلات مانع انجام نرمش های درمانی می باشد. برای انجام نرمش ها باید وقت مناسبی را در نظر گرفت، مثلا یک ساعت بعد از مصرف دارو که تاثیر تسکین دارو به حداکثر خود برسد، یا بعد از گرم کردن عضلات با وسایل مختلف.