هر نوع بیماری عفونی ولو بسیار جزئی مانند زکام، سرماخوردگی، سوء هاضمه یا ابتلاء معدی و اسهال برای بدن انسان استرس محسوب می شود. هر گونه آسیب نسجی یا عمل جراحی یا دستکاری دهان و دندان یا کشیدن دندان نیز استرس محسوب می شود. همچنین بسیاری از استرس های روانی و فکری مانند طلاق یا مرگ یکی از افراد فامیل نیز استرس زا می باشند.

بدن برای مقابله با این استرس هورمون های مختلفی مانند گلوکاگون، اپی نفرین و کورتیزول ترشح می کند. تحت چنین شرایطی کبد علاوه بر گلوکز ذخیره ای خود اقدام به ساختن مقادیر زیادی گلوکز می کند. این همه گلوکز برای ایجاد انرژی و مقابله با استرس وارد خون می شوند.

این هورمون ها در غلظت های زیاد از عمل انسولین جلوگیری کرده و مقاومت انسولینی ایجاد می کنند. در افراد غیر دیابتی پانکراس با افزایش ترشح انسولین این حالت مقاومت را جبران و تصحیح می کند. اما در افراد دیابتی که پانکراس قادر به ساختن انسولین نمی باشد مساله کاملا متفاوت می باشد. کاهش مصرف گلوکز از یک طرف و تراوش مقادیر زیادی گلوکز از کبد سبب می شود که حالتی بوجود آید که در آن قند خون به شدت بالا می باشد.

بعلاوه با مصرف منابع غیر گلوکزی مساله باز هم بیشتر پیچیده تر می شود. عدم توانایی در مصرف گلوکز به علت مقاومت انسولینی و عدم ترشح انسولین اضافی برای غلبه بر این مقاومت سبب می شوند که بدن عوض گلوکز برای تولید انرژی چربی ها را مصرف کند. با مصرف چربی ها مواد کتونی تولید گشته و در خون و ادرار افزایش می یابند. افزایش کتون خون را کتوز و افزایش کتون ادراری را کتونوری می گویند. اگر این شرایط درمان نشوند، افزایش شدید قند خون توام با مواد کتونی حالتی به نام کتواسیدوز بوجود می آورد. کتواسیدوز یک حالت جدی و تهدید کننده می باشد. با پیشرفت کتواسیدوز علائم زیر عارض می گردد:

تهوع استفراغ دردهای معدی درد سینه تنفس سطحی و سریع

و اگر باز ادامه یابد و درمان نشود به کما و مرگ می انجامد.

به علت جدی و وخیم بودن کتواسیدوز مراعات راهنمای روزهای بیماری در مواقع بیماری و یا سایر حالت های استرس زا بسیار مهم می باشد. مراعات این راهنمایی ها از افزایش گلوکز و کتون جلوگیری کرده و در نتیجه از پیدایش کتواسیدوز نیز پیشگیری می شود.