پیشتر از این توضیح دادم که در بیماری پارکینسون، دوپامین لازم در مغز کاهش یافته و سطح استیل کولین نیز متناسب با آن افزایش می یابد. لذا، درمان ابتدایی شامل مصرف داروهایی به نام آنتی کولینرژیک است که میزان استیل کولین را کاهش می دهد و مجددا میان سطح استیل کولین و دوپامین تعادل ایجاد می نماید. در حال حاضر اکثر متخصصین از این مرحله صرف نظر می نمایند و درمان دارویی را با دوزهای اندک اگونیست های لوودوپا و دوپامین شروع می نمایند. سپس آمانتادین را تجویز می کنند؛ این ماده اندکی خاصیت آزادکنندگی دوپامین دارد و بدین ترتیب میزان آن را افزایش می دهد؛ آمانتادین یک آنتی کولینرژیک ضعیف است و عوارض جانبی چندانی ندارد.

داروهای مورد استفاده در پارکینسون مطابق با مرحله بیماری

افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در طول بیماری باید داروهای متفاوتی مصرف کنند. تجویز این داروها به شدت نشانه ها در هر مقطع زمانی از بیماری بستگی دارد

تاثیر داروهای مصرفی در بیماری پارکینسون

توازن و تعادل میان میزان دوپامین و استیل کولین در مغز را می توان به این دو روش مجددا برقرار نمود؛ مصرف دارویی که فعالیت گیرنده های استیل کولین در مغز را متوقف نماید (داروی آنتی کولینرژیک) و یا داروی افزایش دهنده میزان دوپامین که فعالیت آن را دو چندان می نماید.

گاهی اوقات آپومورفین به کار می رود، اما این دارو را باید با تزریق های مرتب مصرف نمود (تقریبا شبیه فرد مبتلا به دیابت که انسولین مصرف می کند). امتیاز عمده آن این است که در حدود یک ساعت (50 تا 90 دقیقه) اثر بخش است و اثر آن نیز 5 تا 10 دقیقه پس از تزریق شروع می شود و به مبتلایان کمک می نماید تا به خوبی از پس یک کار و قرار اجتماعی و تجاری فوری و مهم برایند.

سلژیلین خود یک داروی ضد پارکینسون ضعیف است، اما در طول مراحل ابتدایی بیماری جهت تحت کنترل دراوردن علایم بیماری مفید است. همچنین مصرف مادوپار و سی نمت را در حدود 1 سال به تاخیر می اندازد. علاوه بر این سلژیلین از رو به نقصان نهادن اثرات مادوپار و سی نمت در مراحل نهایی بیماری، (اختلال حرکتی پایان دوز) تا اندازه ای جلوگیری می نماید.