رنگ هایی که به مواد ساخته شده می زنند به مرابت بیشتر از خود مواد موجود در پارچه موجب بروز حساسیت و تحریک پوست می شود. رنگی که بیش از همه موجب بروز درماتیت می شود از گروه رنگ های پودری نوع آزو یعنی رنگ های آبی و آنتروکینون است.

یک علت مهم این موضوع این است که رنگ ها با پیوند گسستنی به الیاف و مواد موجود در پارچه می چسبند و به راحتی با کشیده شدن روی پوست از سطح پارچه کنده می شوند و به سطح پوست می چسبند. در الیاف برخی از لباس های بانوان از نوعی رنگ آبی به نام آبی پلی استر 100 درصد و آبی استات 100 درصد استفاده می شود که انواع مشکی ، سبز و بنفش آن هم وجود دارد. در لباس های آقایان از رنگ های سفید ، خاکستری و بژ استفاده می شود که کمتر موجب بروز حساسیت می شود. رنگ های موجود در لباس های بانوان موجب بروز اگزما می شود که در موارد زیادی مزمن می شود.

بسیار از پژوهشگران، حساسیت پوست را به لباس های ضد آتش و حرارت گزارش کرده اند که علت این موضوع ، ماده ای است به نام تریس و در برخی موارد از اگزمای مزمن که به سختی هم درمان می شود. حساسیت به رنگ قرمز پایه موجود در لباس های ضد آتش گزارش شده است. یکی از موارد شایع مشکلات پوستی به علت مواد موجود در لباس ، حساسیت به نیکل است. نیکل بیشتر به شکل دکمه در لباس های اسپرت مانند شلوار و بلوزهای جین وجود دارد.

بیش از ساخته شدن لباس های جین در اواخر دهه 1960 میلادی، حساسیت به نیکل بیشتر در ناحیه بستن کمربند مشاهده می شد. مواد شیمایی دیگر که موجب بروز حساسیت پوستی می شوند شامل موادی است که در صنایع تولید کفش و کمربندهای چربی به کار می روند ، مانند رنگ ها ، کرومیوم و فرمالدئید و فرآورده های چسب که در این صنایع استفاده می شود.