برای ایجاد سرعت بیشینه در کل بدن و یا بخش ویژه ای از بدن، به کارگیری بیشینه و تا سر حد امکان عضلات بدن لازم و ضروری است. هرچه عضلات و درنتیجه، مفاصل به کارگرفته بیشتر باشند، ‏میزان اعمال نیرو به علت افزایش دامنه حرکت نیز بیشتر است.

هنگام انجام حرکات فشار به جلو چنانچه بعضی از عضلات و مفاصل که می توانند در انجام حرکت نقش داشته باشند، به کارگر فته نشوند و یا به طور حداکثر و بیشینه مورد استفاده قرار نگیر ند. دراین صورت، نیروی فشار یا پرتاب کاهش می یابد، ازاین گذشته، بعضی از مفاصل و عضلات واقع در آن زنجیره حرکتی در تلاش برای جبران عدم به کارگیری بعضی از مفاصل و عضلات دیگر زنجیره، ممکن است در معرض اضافه بار بیش ازحد قرارگیرند.

در انواع تمرینات پرتابی و مهارت های قدرتی (مانند اسپک، سرویس، انواع مهارت های راکتی و تمرینات قدرتی مشابه) چنین مواردی دیده می شوند. برای مثال، عضلات بزرگ خم کننده تنه و مفصل ران منابع اصلی تولید نیرو در عمل اسپک کردن محسوب می شوند. این عمل میزان فشار وارده بر روی عضلات شانه و دست را به حداقل می رساند و دست (بازو و ساعد) را قادر می سازد که کنترل را بر روی حرکت ناحیه دست (میچ دست و اگشتان) قبل از تماس آن با توپ اعمال نماید. عدم به کارگیری عضلات مفصل ران و تنه معمولا به وسیله فعالیت بیش از حد شانه جبران می شود که استفاده مکرر آن می تواند باعث ایجاد انواع مختلف اختلا‏لات مفصل شانه و ساختارهای نگهدارنده آن شود.

‏مثال های فوق، اهمیت پاها و تنه را در انجام حرکا تی کهی نیازمند بسط و توسعه نیرو های بزرگ هستند را نشان می دهد. این مطلب تعجب آور نیست زیرا عضلات پاها و تنه بزرگترین و حجم ترین و درنتیجه، به طور بالقوه فوی ترین عضلات در بدن محسوب می شوند.

از انجا که سرعت حرکت ناشی از یک عمل فشار به جلو به مقدار نیروی تولید شده در سراسر کل عمل بستگی دارد ازاین رو، به کارگیری بیشینه و تا سر حد امکان برخی از گروه های عضلانی (نه فقط قوی ترین گروه های عضلانی) لازم و ضروری است و باید تاکید کرد که استفاده مکرر و بیش ازحد از شانه در تمرینات پرتابی بدون به کارگیری تنه و ران صد درصد اشتباه و ممنوع بوده و باعث ایجاد انواع اختلالات مفصل شانه و ساختارهای نگهدارنده آن می شود.