در انواع دستگاه های فشرده کننده پاها که برای تقویت عضلات چهار سر ران طراحی شده است، علاوه بر بسته شدن بیش از حد زانوها به دیسک های ستون مهره فشار وارد می شود. این دستگاه ها معمولا به گونه طراحی شده است که با فشار دادن وزنه به جلو، زانوها باز می شود، این حرکت توام با فشار دادن کمر به پشتی صندلی است و دیسک ها بی دلیل در این تمرین تحت فشار قرار می گیرند. در دستگاه های که صندلیپشت ندارد و نشیمنگاه آن متحرک است این مشکل حل شده است.

دور شدن و نزدیک شدن پا از جانب

آبداکشن پاها با استفاده از ماشین و یا در هر حالتی بدون استفاده از وزنه بحث برانگیز است. در ا ین تمرین با کمک کابل های بالا کشنده، پای نزدیک به بدن بالا می آید و در هنگام برگشت به حالت اول پاها از خطر میانی بدون عبور کرده و همدیگر را قطع می ک نند. در این تمرین لگن می چرخد و به طور غیر ماهرانه ای رها شده و چرخش و خمش جانبی در ستون مهره ها به وجود می آید. در تمرین آداکشن پاها، از کشش دهنده به پایین استفاده می شود و پای بالا، پای تکیه گاه را قطع می کند و مهره های ناحیه کمری را به خاطر وجود وزنه های سنگین می چرخاند. در هنگام اجرای این تمرین باید با نهایت دقت از چرخش ناگهانی مهره های کمر جلوگیری کرد. لازم به ذکر است که دستگاه ایستاده دور و نزدیک کننده ران به مراتب از دستگاه های نشسته دور و نزدیک کننده عضلات داخلی و خارجی پا بهتر است.

دستگاه تمرین دهنده عضلات داخلی و خارجی ران به صورت نشسته

این دستگاه در اکثر باشگاه ها مورد استفاده عامه قرار می گیر. شخص با زانوی خمیده رو به روی دستگاه می نشیند و هدف ماشین نزدیک کننده، تمرین دادن عضلات داخلی ران و ماشین دور کننده، تقویت عضلات خارجی ران است. در حالی که با هر بار بالا بردن وزنه در وضعیت نشسته خطر رگ به رگ شدن این عضلات کوچک وجود دارد. علاوه بر این، برای مهره های پایین کمر و لگن مشکلات جدی تری ایجاد می کند. البته باید به این نکته توجه داشت که عضلات داخلی و خارجی ران برای حمایت کردن از حرکت و به عنوان عضله کمکی، طراحی، و آفریده شده اند نه به عنوان یک حرکت دهنده اختصاصی و اصلی برای انجام این گونه تمرینات.