اگر در تابستان، قبل از غذا میوه های تر از قبیل زردآلو، توت، خربزه، هلو و آلو بخورند برای مزاج نامناسب نیست و اگر به جای ان ها میوه های بهتر باشد چه بهتر، چون بخشی از این میوه ها آب خون را می افزاید و این افشره و گوهر میوه، همان طور که در خارج به جوش می آید، در خون نیز همان حالت را دارد. در این صورت گرچه شاید مفید باشد لیکن در عین حال خون را برای تعفن آماده می نماید.

میوه هایی مانند خیار و خیار چنبر که خون را پُر از خلط می کنند با این که نفعی می رسانند زیان هایی نیز در بردارند. به این جهت کسانی که این مواد سردی آور را می خورند. با این که در ابتدا خنک می گردند ولی دور نیست که به تب مبتلا شوند بدان که ممکن است حلط آبکی، چرک و به رنگ زنگار شود و این در صورتی است که نگدازد و در رگ ها بماند.

کسانی که این مواد آب دار را می خورند اگر قبل از جمع آمدن آب آن ها، به ورزش بپردازند و یا این که در موقع میوه خوردن ورزش کنند تا آبکی ها به تحلیل روند و کم تر زیان رسان باشند کار مطلوبی انجام داده اند.

این نکته را نیز بدان که اگر ماده خام یا آبکی همراه خوتن باشد و نگذارد خون به بدن بچسبد خون کاهش می یابد «لازم است دانسته شود که اخلاط لطیف و ناپخته در خون، با غذای جذب شده کامل، تعارض پیدا می کند، و همین عمل نیز در مورد تغذیه صورت می گیرد.» روش مطلوب آن است کسی که میوه می خورد بعداً پیاده روی کند و سپس غذا بخورد تا غذا بلغزد. غذاهایی که ماده آبکی و خلط غلیظ و چسبنده و صفرایی را افزایش می دهند، از آن جا که ممکن است خون بر اثر ماده آبکی و خلط غلیظ و چسبنده، مجاری و راه های مراره های را بند آورد و صفرا بدن را گرم کند و در نتیجه آن خون گرم تر شود، تب ها پیدا می شوند.

حبوبات مراری شاید در زمستان مفید باشند و مقدار کم آن ها در تابستان نیز بی بهره نیست. «سبزیجاتی که مختصری تلخ هستند، خوردن آن ها در زمستان مفید است. در حالی که خوردن سبزیجات بی مزه در تابستان مفید می باشد.»