همه ی انواع دیابت قابل درمان (و نه علاج قطعی) هستند، زیرا با در دسترس قرار گرفتن انسولین از سال 1921 و تزریق ان با استفاده از سرنگ، پمپ یا قلم انسولین می توان این هورمون را که درمان اصلی دیابت نوع 1 است به بدن بیمار رساند. دیابت نوع 2 نیز با ترکیبی از رژیم غذایی، داروهای ضد دیابت و انسولین قابل درمان (و نه علاج قطعی) است.

دیابت و درمان آن می تواند موجب بروز عوارض بسیار شود. چنان چه بیماری به طور کافی کنترل نشود عوارض حاد (کاهش قندخون، کتو اسیدوز یا اغما) بروز می کنند. عوارض دراز مدت خطرناک دیابت عبارتند از بیماری قلبی عروقی (2برابر، افزایش خطر)، نارسایی مزمن کلیه، آسیب شبکیه چشم (که می تواند منجر به کوری شود)، آسیب عصبی (در انواع مختلف) و آسیب عروق میکروسکوپی که می تواند باعث عقیمی و اختلال در ترمیم زخم شود.عدم ترمیم زخم ها به ویژه در پا می تواند به قانقاریا (گانگرن یا مرگ بافت که معمولاً ناشی از عدم خون رسانی و به دنبال آن، تهاجم عوامل میکروبی است)، و احتمالاً قطع عضو منجر شود. درمان کافی دیابت و نیز افزایش تأکید بر کنترل فشار خون و شیوه ی زندگی (مانند نکشیدن سیگار و حفظ وزن بدن در محدوده ی طبیعی) خطر بروز عوارض مزمن دیابت را کاهش می دهند.

نکته

در کشورهای پیشرفته، دیابت شیرین چشمگیر ترین علت بروز کوری در جوانان و افراد میانسال و نخستین علت قطع عضو در اثر علل غیر ضربه ای در بزگسالان است. بیماری کلیوی (نفروپاتی) دیابتی بیماری اصلی نیازمند دیالیز کلیه در ایالات متحده به شمار می آید.

درمان اصلی دیابت نوع 1، حتی در مراحل اولیه، تجویز انسولین همراه با پایش دقیق میزان قند خون با استفاده از مانیتورهای آزمایش خون است. بدون استفاده از انسولین، غالباً «کتو اسیدوز دیابتی» روی می دهد که منجر به اغما و مرگ بیمار می شود.