آیا درمان های سیتمیک نیاز به پایش دارند؟

تمامی درمان های خوراکی یا تزریقی پسوریازیس می تواند عوارض ناخواسته ای ایجاد کند و هدف از پایش، تشخیص دادن وقایع بالقوه خطرناک است، قبل از آنکه جدی شوند.

پایش معمولا یک فعالیت مشترک گروهی است. بیماران مبتلا به پسوریازیس باید از نشانه هایی که دلالت بر نیاز به تنظیم دارو یا حتی قطع آن دارد، آگاه باشند. پزشکان عمومی احتمالا برای آزمون های خونی معمول یا سنجش فشار خون در مصرف کنندگان سیکلوسپورین، در این امر مشارکت دارند و متخصصین پوست درباره سایر جنبه ها مانند بیوپسی کبد و آزمون های خونی تخصصی و نظارت کلی، مسئول هستند. در اکثر داروها، این پایش در شروع درمان و در زمان افزایش دوز دارو، به صورت شدیدتری اعمال می شود.

آیا احتمال وجود یافته های جدید در درمان وجود دارد؟

طی چند سال گذشته، چندین درمان از سوی مهندسی بیولوژی برای پسوریازیس مورد ارزیابی قرار گرفته است. هر یک از این درمان ها، یک جزء مخصوص از چندین واقعه ای که با ایجاد پسوریازیس مرتبط است را محدود می کند. با توجه به این موضوع، عملکرد دارو نسبت به داروهای سیتمیک موجود، اختصاصی تر است. درمان های جدید برای انتهای طیف شدیدتر پسوریازیس همگی به صورت تزریقی مورد استفاده قرار می گیرند. داروهایی که بیشتر در مورد مطالعه قرار گرفته اند، عبارت است از: افالیزوماب، اتانرسپت، انفلکسیماب و آلفاسپت.

در حال حاضر، در انگستان برای درمان پسوریازیس، افالیزوماب و اتانرسپت در دسترس است؛ اخیرا انفلکسیماب در اینجا برای آرتریت روماتوئید و بعضی بیماری های التهابی مزمن دیگر از جمله درمان خارج از طبقه بندی پسوریازیس مورد استفاده قرار گرفته است.

درمان های جدید، امید بخش به نظر می رسند، به گونه ای که آثار مفید آن ها در بعضی مواقع بسیار فراتر از دوره تزریق باقی می ماند. هنوز ثابت نشده است که هیچ کدام از داروهای جدید در بیش از 2/3 از بیماران تحت درمان، نتیجه بخش باشد. عوارض جانبی طولانی مدت تر که در زمان مصرف دارو اتفاق نیفتاده است نیز باید بررسی شود. تمامی این درمان ها بسیار گران قیمت هستند.