کاشت موی زنده

ریزش مو یکی از ناراحت کننده ترین مشکلاتی است که ممکن است هر فرد در دوران زندگی خود با آن مواجه شود. وجود مو بر روی سر در ظاهر فرد بسیار موثر است. افرادی که دچار ریزش وسیع مو هستند، از هم سن و سالان خود که دچار ریزش مو نشده اند، مسنتر به نظر می رسند. ریزش مو عکس العمل های مختلفی در افراد ایجاد می کند. گروهی این مشکل را به عنوان معضلی که درمان ندارد پذیرفته اند. اما گروهی دیگر، که معمولاً در سنین 18 تا 25 سال قرار دارند، با ریزش مو دچار استرس و گاه افسردگی می شوند. این گروه بدلیل ریزش مو و عوارض روحی و روانی ناشی از آن اعتماد به نفس خود را از دست می دهند و از انجام کارهای روزمره حضور در اجتماعات اجتناب می کنند.

بسیاری از این افراد پس از ترمیم موهای ریخته شده، به روش جراحی، از نظر روحی دچار تغییرات کاملاً مشهودی می شوند و زندگی عادی خود را از سر می گیرند. در حال حاضر، جراحی کاشت موی زنده قطعی ترین و مطمئن ترین راه درمان طاسی و کاهش تراکم موی سر در زنان و مردان است. جراحی کاشت موی زنده و قابل رشد است. در اکثر افرادی که دچار ریزش مو با زمینه ارثی هستند، موهای ناحیه پشت سر و کنار گوش ها به علت نداشتن ژن حساس به ریزش مو دچار صدمه کمتری می شوند و معمولاً موهای این نواحی در تمام طول عمر باقی می مانند. از حدود دهه 1950، انتقال مو از ناحیه پشت سر به قسمت های دچار ریزش به کمک جراحی شروع شد که تا حدود 15 سال قبل به صورت کاشت درشت بود که اصطلاحاً به آن کاشت عروسکی گفته می شود.

در این روش، با وسیله ای به شکل استوانه با لبه ای تیز به نام پانچ که 3 تا 5 میلی متر قطر دارد، پوست با ریشه مو از ناحیه پشت سر برداشته می شود. و در ناحیه جلو سر که دچار ریزش یا کم پشتی شده است کاشته می شود. از مشکلات این روش این است که در هر جلسه بیشتر از 20 تا حداکثر 150 گرافت درشت نمی توان منتقل کرد. مسئله دوم و مهم تر رویش این موهاست که به صورت دسته ای است، یعنی در هر گرافت حدود 8 الی 10 تار مو وجود دارد و فاصله گرافت ها از یکدیگر نیز حدود یک سانتی متر یا بیشتر است و موها مانند موهای عروسک از یک منفذ به صورت دسته های 8 الی 10 تار مویی رشد می کنند که منظره خوبی ایجاد نمی کند.