پیش از آغاز بلوغ ، بین 7 و 8 سالگی ، غدد آدرنال (فوق کلیوی) پسرها و دخترها مقدار فزاینده ای از انواع آندروژنی به نام دهیدرو اپی اندروسترون سولفات و تستسترون تولید می کنند ، که به نوبت خود در پوست به آندروژن های قوی تر تجزیه می شوند که غده مولد چربی را بزرگ می کنند و تولید سبوم را افزایش می دهند.

در دخترها پس از بلوغ ، غدد آدرنال اکثرا این وظیفه را به تخمدان ها می سپارند. در دخترها پیش از بلوغ ، میزان DHEAS سرم با شدت آکنه کومدونی همبستگی دارد. علاوه بر این هم در دخترها و هم در پسرها با بلوغ جنسی و بنابراین با افزایش حضور آندروژن ها در بدن ، شدت آکنه افزایش می یابد. پس تاثیرهای هورمونی آشکارا نقش مهمی در بیماری زایی آکنه دارند.

هم دخترها و هم پسرها ممکن است آکنه مربوط به افزایش حساسیت غده مولد چربی به آندروژن داشته باشند. تولید بیش از حد آندروژن های تخمدانی و آدرنالی نیز آکنه ایجاد می کند ، که به خصوص وقتی در دخترهای بزرگ تر / زنان رخ می دهد پایاست یا با افزایش رشد مو در صورت همراه است.

در دخترهای دچار آکنه ناشی از سطح بالای آندروژن خون ، تستسترون آزاد و به ویژه DHEAS نیز حضور دارند. ممکن است پایین بودن سطح پروتئینی به نام گلوبولین متصل شوند به هورمون جنسی نیز مشاهده شود. گلوبولین متصل شونده به هورمون جنسی به تستسترون متصل و مانع تاثیر آن بر پوست می شود. کم بودن این گلوبولین به معنی مقدار بیشتر آندروژنی است که با خون در بدن گردش می کند و در نتیجه می تواند بر پوست اثر بگذارد.

آندروژن ها تنها هورمون هایی نیستند که بر آکنه تاثیر دارند. وقتی بدن از ترس خطری جسمی یا عاطفی که نزدیکی آن ادراک شده است تحت تنش قرار می گیرد ، هورمونی به نام کورتیزول آزاد می کند. این هورمون به ما در مقابله با آن وضعیت ، هر چه باشد ، کمک می کند ، اما این کمک بهایی نیز دارد. کورتیزول سبب سرکوب سیستم ایمنی نیز می شود. در نتیجه P . acnes فرصت رشد و تکثیر می یابد و در بعضی افراد سبب برون ریزی آکنه التهابی می شود. در زنان دارای مقاومت به انسولین مربوط به افزایش آندروژن ها ، هنگامی که داروهای بهبود دهنده حساسیت انسولین تجویز می شود سطح آندروژن ها در خون بهبود می یابد. آینده نشان خواهد داد که این موضوع اثر مشخصی بر بهبود آکنه دارد یا نه.