تغییر در سبک زندگی، مثلاً اجتناب از موقعیت های استرس زا و محرک هایی مثل قهوه، می توانند علایم و نشانه های بیماری را تخفیف دهند.

داروها

خط اول درمان در رعشه ذاتی، اغلب تجویز دارویی است که بر سیستم مرکزی تأثیر می گذارد. دارو می تواند شدت رعشه را تا حدود 50 الی 60 درصد کاهش دهد. این داروها عبارتنداز :

• بلوک کننده های گیرنده های بتا. این داروها که در درمان فشار خون بالا استفاده می شوند ممکن است به کنترل رعشه هم کمک کنند. موثرترین بتا- بلوکز در درمان رعشه ذاتی، پرویرانولول (ایندرال) است. • داروهای ضد تشنج. از جمله این داروها می توان به پریمیدون (میزولاین) اشاره کرد. • روان گردان ها. از جمله این داروها می توان به دیازیام (والیوم) با آلپرازولام (زاناکس) اشاره کرد. • مهار کننده های کربوتیک آنهیداز. داروی متازولامید (تیتازان) از این خانواده است. • سم بوتولینوم. این ماده شیمیایی توسط نوعی باکتری که باعث مسمومیت غذایی می شود (بوتولیسم) تولید می گردد. با تزریق به داخل عضلات در گیر، این سم به شل شدن آنها کمک می کند.

جراحی

در صورت موثر واقع نشدن داروها و عاجز کننده بودن علایم و نشانه ها، می توان از یکی از جراحی های زیر بهره جست:

• تالامونومی (تخریب تالاموس) . این عمل می تواند به تعداد اندکی از افرادی که رعشه ذاتی به از کار افتادگی آنها منجرشده، کمک کند. تالامونومی مستلزم تخریب بخش مختصری از تالاموس یعنی مرکز مخابره پیام های عصبی در عمق مغز شما می باشد. تخریب منطقه محدودی از تالاموس در یک نیمکره به طور معمول باعث رفع رعشه در طرف دیگر بدن می شود. بین 70 تا 80 درصد افرادی که تحت این عمل قرار می گیرند، به میزان قابل توجهی از شر رعشه ذاتی خلاص می شوند. اما عمل مذکور تنها باعث رفع رعشه در یک سمت بدن می شود. جراحان معمولاً دست به عمل دو طرف نمی زنند، زیرا چنین کاری با خطر اختلال تکلم و عوارض دیگری همراه است.

• تحریک عمقی مغز. این درمان مستلزم استفاده از یک دستگاه قابل کاشت در مغز، موسوم به محرک تالاموسی یا محرک عمقی مغز می باشد. این عمل در صورت شدید بودن رعشه و پاسخ ندادن آن به دارو می تواند مفید واقع شود.

یک دستگاه پیس میکر مانند (گام ساز) که در قفسه سینه جاسازی می شود تکانه های الکتریکی را از طریق سیمی به الکترود واقع در تالاموس منتقل می کند. این تکانه ها که بدون درد هستند مانع از مخابره پیام های عصبی مسؤول رعشه توسط تالاموس می شوند. با عبور دادن یک آهن ربا روی دستگاه می توان آن را خاموش و روشن کرد. این عمل به اندازه تالامونومی خطرناک نیست و می توان آن را در هر دو نیمکره ( هر دو تالاموس) انجام داد.