در صورت وجود واکنش آلرژیک جدی به دوز قبلی واکسن هپاتیت B نباید به تزریق دوباره آن مبادرت نمود.

با توجه به آنکه واکسن هپاتیت B با استفاده از سلول های مخمر و به وسیله روش های بیوشیمیایی و بیوفیزیکی ساخته می شود، افراد حساس به مخمر نباید از واکسن های حاوی مخمر استفاده کنند.

تقریبا در نیمی از موارد، منشأ عفونت با ویروس هپاتیت B مشخص نمی شود. لمسی زخم افراد آلوده به ویروس هپاتیت B میتواند موجب آلودگی سایرین شود. در بدن افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن، آنتی بادی های ضد هپاتیت B وجود دارند ولی این آنتی بادی ها برای پاکسازی عفونتهایی که خود را در DNA سلولی های کبدی مبتلا تثبیت کرده اند کافی نیستند.

هپاتیت B سالیانه بین 500000 تا 1200000 نفر را در سراسر جهان میکشد که این موارد، ناشی از عوارضی هپاتیت مزمن، سیروز و سرطان سلولی کبدی هستند. هپاتیت B در بعضی از کشورها (به ویژه آسیای جنوب شرقی) اندومیک (بومی) است و در نتیجه، سیروز و سرطان سلولی کبدی در این مناطقی از عوامل بزرگ مرگ و میر هستند.

درمان هپاتیت B

۶ گزینه درمانی، مورد تأیید سازمان غذا - داروی ایالات متحده (FDA) در دسترسی قرار دارند که عبارتند از:

آلفا- اینترفرون، اینترفرون دفو ویر و پگیله، انتکاویر، تلبیوودین و لامیوودین. در ۶۵٪ از افراد تحت درمان، واکنشی پیوسته ایجاد می شود.

نکته: هپاتیت B آلوده کننده ترین عامل عفونت زای خونی است.

مصرف داروهای ضد هپاتیت در زنان باردار ممنوع است. امکانات درمانی هپاتیت حاد ناشی از ویروس هپاتیت B محدود است و تقریباً ۹۹٪ از بزرگسالانی که دچار هپاتیت حاد بارز (از نظربالینی) می شوند و قبل از آن سالم بودهاند بهبود می یابند. درمان ضدویروسی، میزان بهبود را افزایش نمیدهد و بنابراین ضرورت ندارد. در موارد نادری هپاتیت B حاد شدید درمانداروهایی مانند لامیوودین بالے کار میرود. در حال حاضر آلفا- اینترفرون و لامیوودین برای درمان هپاتیت مزمن مورد تأیید FDA قرار گرفته اند.

نکته: تعداد موارد عفونت جدید از سالیانه ۲۶۰ هزار نفر در دههی ۱۹۸۰ به حدود ۷۳ هزار نفر در سال ۲۰۰۳ کاهش یافته است و بالاترین موارد ابتلا به بیماری در ۲۰ تا ۴۹ سالگی دیده می شود.

بیشترین میزان کاهش موارد بیماری در میان کودکان و نوجوانان دیده میشود که ناشی از واکسیناسیون ضد هپاتیت B است.

حدود 1/25 میلیون آمریکایی مبتلا به هپاتیت مزمن هستند که 20 تا 30 درصد آن ها در کودکی، ویروس را اکتساب کرده اند.

در بسیاری از موارد، هپاتیت به طور اتفاقی تشخیص داده می شود. به دنبال حمله تروریستی یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ نیویورک، حدود ۱۰ هزار نفر از ۵۳۰۰۰۰ نفری که اقدام به اهدای خون به U>92ంది این حادثه کردند، آلوده به ویروسی هپاتیت بودند.

آلفا-اینترفرون عوارضی ایجاد می کند که عبارتند از: علایم شبیه آنفلوانزا، مانند تب، لرز، درد عضلات بدن، خستگی، سردرد، کاهش اشتها و تهوع، عوارض مزبور معمولا 4 تا 6 ساعت پس از تزریق دارو به وجود می آیند و در اوایل درمان شدیدتر هستند. ریزش مو، قرمزی پوست، خارش، افسردگی، عصبی شدن و کاهش وزن نیز گاهی بروز می کنند. آلفا- اینترفرون اثر مهار کننده بر مغز استخوان دارد و در صورتی که موجب کاهش گلبولهای سفید نوتروفیلی به کمتر از ۱۰۰۰ در میلی متر مکعب یا پلاکت ها به کمتر از ۶۰/۰۰۰ در میلی متر مکعب شود باید مقدار دارو را کم کرد یا آن را قطع نمود. تحریک پذیری، تمایل به خودکشی، بروز کم کاری یا پرکاری تیرویید، تشنج و نارسایی حاد کلیه از عوارضی دیگر آلفا- اینترفرون هستند. لامیوودین عارضه قابل توجهی به همراه ندارد و با توجه به مصرف خوراکی به خوبی تحمل می شود. در حال حاضر قرصی لامیوودین به صورت ۱۰۰ میلی گرمی موجود است. در افراد مبتلا به نارسایی قابل ملاحظه کلیوی باید مقدار کمتر دارو تجویز شود. درمان عوارضی سیروز هپاتیت همگام با درمان اختصاصی بیماری صورت می گیرد. عوارضی مانند خونریزی از واریس مری، آسیت و ادم (خیز) برحسب مورد باید درمان شوند. در هپاتیت مزمن نوع B، درمان ضد ویروسی موثر شناخته شده است. درمان سیروز ناشی از هپاتیت دشوارتر است زیرا کنترل عوارضی داروهای ضد ویروسی در این نوع هپاتیت به سختی صورت می گیرد.