علاوه بر داروها فیزیوتراپی و کار درمانی هم می توانند با ارایه ورزش های تقویت کننده عضلات و ابزارهای کمکی برای انجام امور روزمره به حفظ استقلال شما کمک کنند.

مشاوره های فردی یا گروهی می توانند به شما و خانواده شما در کنار آمدن با ام- اس و کاهش فشار روحی روانی کمک کنند.

درمان های آزمایشگاهی

محققان سرگرم مطالعه بر رویکردهای درمانی متنوعی هستند :

• تعویض پلاسما. این عمل مستلزم گرفتن خون و جدا ساختن سلول های خونی از پلاسما (خونابه) است. سپس سلول های خونی با نوعی محلول جایگزین، مخلوط می شوند که به طور معمول آلبومین یا نوعی مایع صنعتی با خواصی مشابه پلاسماست. محلول جدید به بدن شما بازگردانده می شود. تعویض پلاسما می تواند باعث ترقیق فعالیت عوامل مخرب در سیستم ایمنی و تسریع در روند بهبودی شما گردد. این نوع درمان تنها در افراد مبتلا به حملات ناگهانی و بسیار شدید ام- اس که به دوزهای بالای استروئید جواب نمی دهند توصیه می شود. این درمان بیشتر در افرادی مفید واقع می شود که پیش از حمله ام- اس دارای نوعی معلولیت زمینه ای نسبتاً خفیف هستند.

• ایسمونوگلبولین داخل وریدی. درمان با ایمونوگلبولین داخل وریدی (IVIG) مستلزم دریافت آنتی باید از گروهی از دهندگان است مطالعات در اروپا حاکی است که آی- وی- جی (IVIG) می تواند شمار حملات ام- اس را در نوع خود کننده کاهش دهد. این دارو در مایوکلینیک برای تحریک احتمالی رشد میلین مورد مطالعه قرارگرفته است، فرآورده های تجاری این دارو که فعلا در بازار موجودند به نظر نمی رسد چنین تأثیری داشته باشند آنتی بادی های اختصاصی که ظاهراً باعث ارتقاء رشد میلین در حیوانات مبتلا به بیماری های شبه ام- اس می شوند ممکن است در آینده بر روی انسان مورد تحقیق و بررسی قرارگیرند.

• داروهای ضد ویروسی و آنتی بیوتیک ها. در حال حاضر هیچ نوع عامل عفونی که به شکل موثق باعث ام-اس شود شناسایی نشده است، به همین خاطر استفاده از چنین داروهایی به جز در کار آزمایی های کنترل شده که برای بررسی امنیت تأثیر آنها انجام می گیرند، فعلاً توصیه نمی شود.