اولیگومنوره یا آمنوره (حدود 50 درصد بیماران)، پلی منوره یا هیپرمنوره (30 درصد بیماران) و نازایی (75 درصد بیماران) از تظاهرات اصلی اشکال در تخمک‌گذاری هستند.

از آنجایی که آندومتر به طور دائم تحت تاثیر استروژن بدون حضور پروژسترون است. لذا در طولانی مدت ریسک هیپرپلازی آندومتر و آدنوکارسینوم اندومتر افزایش خواهد یافت.

2) تظاهرات هیپر آندروژنیسم: در حدود 70 درصد تا 90 درصد بیماران دچار درجاتی از هیرسوتیسم می‌شوند که معمولا اولین تظاهر بیماری است. سرعت پیشرفت و شدت هیرسوتیسم غالبا کم است و ویریلیزاسیون ناشایع است (کمتر از 20 درصد موارد) و در صورت پیشرفت سریع آن و یا بروز ویریلیزاسیون بایستی به فکر و دنبال تومورهای تولید کننده آندروژن بود (به مطالب بعدی مراجعه کنید). سایر تظاهرات هیپر آندروژنیسم نیز ممکن است دیده شود (به مطالب قبلی مراجعه کنید).

3) چاقی: حدود 40 درصد تا 50 درصد مبتلایان به PCOS چاق هستند که غالبا از نوع ژنیکوئید (چاقی اندام تحتانی) و گاهی آندروئید (چاقی تنه و شکم) است. چاقی خود موجب کاهش SHBG و در نتیجه افزایش جزء آزاد تستوسترون (و استروژن) و نیز افزایش تولید استروژن از آندروژن‌ها می‌شود. همچنین دیده شده است شیوع مقاومت به انسولین (و در نتیجه هیپرانسولینمی جبرانی) و آکانتوزیس نیگریکانس در این گروه از بیماران شایع‌تر است.

4) AcanthosisNigricans: این اختلال، ضایعات هیپرپیگمانته، قهوه‌ای مایل به سبز قرینه‌ای هستند که در لمس ظریف به صورت مخمل حس شوند و بیشتر مناطق گردن، زیر بغل، زیر پستان، کشاله ران و ولو را گرفتار کرده و از نشانه‌های مقاومت به انسولین (خصوصا دیابت غیر وابسته به انسولین) بوده و در حدود 30 تا 50 درصد بیماران مبتلا به PCOS که چاق هستند، دیده می‌شود. برخی از مولفین مجموعه آکانتوزیس نیگریکانس (AN)، هیپر آندروژینسم (HA) و مقاومت به انسولین (IR) را سندرم HAIR- AN نامیده‌اند که بیماری خاصی نبوده و طیفی از PCOS به حساب می‌آید.

نکته:

  • در حدود 40 درصد مبتلایان به PCOS دچار عدم تحمل گلوکز (30 درصد) یا دیابت واضح (5/7 درصد) می‌شوند (لزوم انجام تست تحمل گلوکز 1 تا 2 بار در سال).
  • در مبتلایان به PCOS که چاق هستند ممکن است مقدار تری گلیسیرید تام افزایش و HDL کاهش یابد که عمدتا به دلیل هیپرانسولینمی و چاقی می‌باشد.

در PCOS اثر انسولین مستقل از ترشح گونادوتروپین‌ها بوده و موجب افزایش تولید آندروژن‌ها در تخمدان و کاهش تولید SHBG در کبد می‌شود و کاهش وزن (حدود 10 کیلوگرم) باعث کاهش سطح انسولین (به میزان 40 درصد) و کاهش تستوسترون (به میزان 35 درصد) شده و در بسیاری از موارد باعث بهبود نسبی هیرسوتیسم و سیکل قاعدگی (تخمک‌گذاری) می‌شود.