لایه بردارهای شیمیایی برای درمان آکنه و کم کردن جای آکنه روز به روز محبوبیت بیشتری پیدا می کنند. چندین محلول مختلف برای لایه برداری شیمیایی وجود دارند که هر یک مزیت ها و عیب هایی دارند که پیش تر گفته شد.

لایه بردارها شیمیایی سبک (یعنی بیش از لایه های بالایی پوست نفوذ نمی کنند) در کمک به برطرف کردن جای سطحی آکنه و بیش رنگدانگی (هیپرپیگمانتاسیون) در افراد دچار آکنه مفیدند. پس از یک لایه برداری شیمیایی سبک یا سطحی ، پوست چند ساعت سرخ می ماند و بعد به رنگ عادی برمی گردد. ایجاد نواحی دچار خونریزی یا تاول پس از لایه برداری شیمیایی سطحی نادر و نامطلوب است. پس از این درمان ها هیچ پوست برداری آشکاری در پوست دیده نمی شود و واژه لایه بردار غلط است.

عوامل لایه بردار عبارت اند از هیدروکسی اسیدها (گلایکولیک اسید) ، سالیسیلیک اسید و تری کلرواستیک اسید. سالیسیلیک اسید ممکن است اثرهای ضدالتهابی داشته باشد. سالیسیلیک اسید در چربی حل پذیر است و آسان تر از هیدروکسی اسیدهای حل پذیر در آب می تواند در فولیکول های سنگین از سبوم نفوذ کند. این موضوع سالیسیلیک اسید را عاملی به ویژه سودمند در درمان آکنه کرده است. همچنین معمولا پس از یک درمان با سالیسیلیک اسید ، لایه برداری فعال بیشتر است تا پس از یک درمان با گلایکولیک اسید.

تری کلرواستیک اسید را می توان در غلظت های 5% تا تقریبا 20% برای دستیابی به لایه برداری سطحی به کار برد. پس از یک لایه برداری با تری کلرواستیک اسید معمولا لایه برداری فعال بیشتری رخ می دهد ، به این دلیل این درمان باید به وسیله یک درماتولوژیست ماهر انجام شود چون قدرت لایه بردار بر جسب اینکه چگونه به کار رود متفاوت است و خطر ایجاد جای زخم بر اثر نفوذ عمیق تر اسید تا حدودی وجود دارد.